Nog maar een maand!

Over een maand zitten wij al in Roemenië. Gek idee. Op het moment van aanmelden duurde het nog tien maanden. Vervolgens gaat het leven weer door, ben je druk met andere dingen en is daar ineens zo’n ‘o ja, het is al bijna zover’ moment.

We hebben inmiddels twee bijeenkomsten met het team gehad. Een leuke, maar zeer diverse groep. Aanvankelijk was het nog even spannend wat wij zouden gaan doen. Voor ons gaat namelijk een W&G team uit de USA en het is maar afwachten wat die achterlaten. Had al begrepen dat het W&G team uit NL een paar jaar terug het nodige over moest doen. Maar voor nu ziet het er goed uit. Als wij er aan komen, is het gebouw als het goed is al wind- en waterdicht en komt het o.a. neer op stuken, wandjes tegelen, vloeren leggen en een trap maken. Verder nog wat klusjes als verven. Nog genoeg te doen dus. Maar het is natuurlijk niet alleen een kwestie van klussen. Het stuk getuigenis is er ook nog. Daarom zal er ook tijd worden ingeruimd voor o.a. activiteiten met kinderen en ouderen.

Ik heb inmiddels erg veel zin om te gaan. De komende weken is het een kwestie van de paklijst bij elkaar verzamelen (kluskleding en stevige schoenen is best een uitdaging als je normaliter voornamelijk in jurken en op pumps loopt), verzekeringen en vaccinaties regelen, maar ook een stuk geestelijke voorbereiding. Gisteren was er in de ICF een dienst om het tien jarig bestaan van House of Hope, de stichting waar ik al een aantal jaren voor werk, te vieren. Eén van de dingen die daar centraal stond was het ‘zijn als Jezus’. Een licht zijn en Zijn liefde aan de mensen laten zien. Dat is ook wat wij in Sighisoara willen gaan doen. Ik wil jullie vragen om hiervoor te bidden, dat wij Hem mogen laten zien, waar wij straks ook gaan komen.